Ontzettend mooi gesproken en een verdrietig en herkenbaar verhaal.. Niet 1 op 1 van mezelf, al groeide ik ook op in een onthecht gezin, maar anders. Elke dag slaande ruzies, schreeuwen en chaos. Twee gezichten, kon zo omdraaien, heftigheid, maar ook liefde naar de kinderen toe in de vorm van claimende liefde, liefde uit angst. Dat maakte mij eenzaam, die twee gezichten en leven op adrenaline. En ik leerde mezelf aan mezelf te beschermen van iemand écht toelaten, niet zo handig natuurlijk. Door mijn heftige jeugd dacht ik altijd dat ‘rust’ in een gezin voldoende was voor een kind om ‘gezond’ op te groeien. Totdat ik mijn liefde ontmoette. Precies jouw verhaal en ik heb dat verdriet en die eenzaamheid van binnen real-life gezien bij hem. Nu zie hoe vreselijk ook die onthechting en gebrek aan affectie is..hartverscheurend.. En besefte ik; ik heb wél knuffels gehad en iemand die zei dat ze van me hielden, iets wat elk kind hoort te krijgen.
Mag ik vragen hoe dat is voor jou als volwassene nu, heb je hier nog ‘last’ van, van het onthechte gevoel? Of anderen die dit herkennen?
Alhoewel ouders de beste bedoelingen kunnen hebben, sloopt emotionele onbeschikbaarheid binnen een gezin zo’n beetje elk fundament onder je vandaan. Terwijl je dat zo nodig hebt om volwassen te worden, om te groeien en om te (leren) houden van anderen. Bij mij voelden de kindertijd en puberteit als een bubbel in een bubbel: ik had het op school niet makkelijk en miste thuis de warmte en mildheid net zo hard. Dit heeft mij gevormd, inclusief de scherpe randjes. Tegenwoordig heb ik daar absoluut minder last van. Ik ben milder geworden voor mijzelf en voor anderen. Ik ben niet meer gefrustreerd, maar ik zal altijd mijn binnenwereld als toevluchtsoord #1 blijven gebruiken.
Meisje
21 dagen geleden
Heel mooi dat je dit durft te delen. Belangrijk en herkenbaar onderwerp voor velen, onze jeugd en hoe we daar als volwassenen mee omgaan. Hoop meer van zulke verhalen te lezen
Ontzettend mooi gesproken en een verdrietig en herkenbaar verhaal.. Niet 1 op 1 van mezelf, al groeide ik ook op in een onthecht gezin, maar anders. Elke dag slaande ruzies, schreeuwen en chaos. Twee gezichten, kon zo omdraaien, heftigheid, maar ook liefde naar de kinderen toe in de vorm van claimende liefde, liefde uit angst. Dat maakte mij eenzaam, die twee gezichten en leven op adrenaline. En ik leerde mezelf aan mezelf te beschermen van iemand écht toelaten, niet zo handig natuurlijk. Door mijn heftige jeugd dacht ik altijd dat ‘rust’ in een gezin voldoende was voor een kind om ‘gezond’ op te groeien. Totdat ik mijn liefde ontmoette. Precies jouw verhaal en ik heb dat verdriet en die eenzaamheid van binnen real-life gezien bij hem. Nu zie hoe vreselijk ook die onthechting en gebrek aan affectie is..hartverscheurend.. En besefte ik; ik heb wél knuffels gehad en iemand die zei dat ze van me hielden, iets wat elk kind hoort te krijgen.
Mag ik vragen hoe dat is voor jou als volwassene nu, heb je hier nog ‘last’ van, van het onthechte gevoel? Of anderen die dit herkennen?
Alhoewel ouders de beste bedoelingen kunnen hebben, sloopt emotionele onbeschikbaarheid binnen een gezin zo’n beetje elk fundament onder je vandaan. Terwijl je dat zo nodig hebt om volwassen te worden, om te groeien en om te (leren) houden van anderen. Bij mij voelden de kindertijd en puberteit als een bubbel in een bubbel: ik had het op school niet makkelijk en miste thuis de warmte en mildheid net zo hard. Dit heeft mij gevormd, inclusief de scherpe randjes. Tegenwoordig heb ik daar absoluut minder last van. Ik ben milder geworden voor mijzelf en voor anderen. Ik ben niet meer gefrustreerd, maar ik zal altijd mijn binnenwereld als toevluchtsoord #1 blijven gebruiken.
Heel mooi dat je dit durft te delen. Belangrijk en herkenbaar onderwerp voor velen, onze jeugd en hoe we daar als volwassenen mee omgaan. Hoop meer van zulke verhalen te lezen