Javier Morata kreeg van huis uit mee dat ‘mannen niet janken’. Toen hij na een scheiding zelf in een depressie raakte, leerde hij juist om te accepteren wat er is en daarmee een diepere verbinding aan te gaan met zichzelf. “Die eenzaamheid af en toe, het mag er zijn.”
Wat een prachtig en krachtig betoog. Voelt authentiek, en het onbedwingbaar willen vullen van stiltes is zo herkenbaar. Eenzaamheid voelt ook als eenzaamheid met 2 accenten, als éénzaamheid. Heel aanwezig dus. Het gekke is dat ik eenzaamheid ook koester. Meer in de zin van waarschuwing, of zo mooi als Javier gezegd, preventief. Voor mij is loslaten dan ontladen en weet ontspannen. Dank voor deze inspirerende video. Met een groet van René Booms